Słowa

Słowa. Już ze mną nie współpracują. Zakończyły naszą mało emocjonującą przygodę. Chyba sama nie wiem, kiedy to się stało. Wiem jednak, że dopiero to do mnie dociera. Koniec związku. Rozpad relacji. Brak połączenia. I tak był to mezalians, w którym to one zniżały się do mojego dna.

Pisanie o faktach jest łatwe. Dajcie mi informacje, zbierzcie je wszystkie, temat nie ma znaczenia, a ja Wam oddam niekończące się strony tekstu. Lepszego, gorszego, ale składnego i rzeczowego. Opiszę w nim świat. Przedstawię wydarzenia. Naszkicuję obraz teraźniejszości i zabiorę Was w podróż do słodko-gorzkiej przeszłości. Jednak pisanie od siebie, o sobie, o niczym, o wszystkim, do Was, do nikogo, to zupełnie inna materia.

❤️

Tutaj pochód otwiera pokora. Za nią podąża niepewność. Wszystko popędza potrzeba, a wstyd wciska hamulce. Tylko jedno zmienne ego nie wie, gdzie w tym marszu się podziać.

Jak nadać sens takiemu pisaniu. Jak dobrać słowa, gdzie ich szukać, skąd wiedzieć, które są tymi właściwymi. Nie wydano takich przewodników, nie istnieją encyklopedie, nie zagłębię się w analizy. Poza własną głową.

Jak ten chaotyczny zbiór uporządkować, co właściwie jest porządkiem, skoro pismo to wizualizacja myśli, a myśl, to chaos. Jak sprawić, by marne próby ucieleśnienia tego, co niecielesne, nie niosły ze sobą naszej marności.Czy poszukiwany sens w ogóle istnieje. Kto będzie sędzią w mojej, Twojej, ich sprawie.Nieliczni obdarowani katorżniczo szlifują swój kunszt, by wydobyć z niego blask geniuszu. Jednak czy oni w ogóle znają sens słów, które wybrali? Czy oni go poszukują? Czy może pozostawiają te poszukiwania nam, odbiorcom, bo wiedzą, że są one jednocześnie i bez, i wielocelowe.

xoxo

wero ✌️